مدح و ولادت امام رضا علیه السلام
ای مه ذیـقـعـده امشب آفـتـاب آورده ای یا جـمـال احـمـد خـتـمی مـآب آورده ای یا ز جوف کعبه با خود بوتراب آورده ای شادی و شور نشاط بی حساب آورده ای در کـویـر تـشنـۀ تـوحـید، آب آورده ای با نـسـیـم صبحـدم بوی گـلاب آورده ای نـور بـخـش دیـده و روشنـگـر دل را ببین پیـش تر از نـیـمۀ مـه، مـاه کـامـل را ببـیـن دوسـتـان عـید آمده عـید آمده عـید آمـده عید دین، عـید ولایت، عـید توحـیـد آمده قـبـلـۀ جـان، کـعـبـۀ دل، نـور امّیـد آمـده جان به وجد و دل به شوق و لب به تمجید آمده بر همه خورشیدها، تابنده خورشید آمده فیض دائم؛ عـقل کامل؛ عـلم جـاوید آمده شمع محفل آفتاب و نقل مجلس انجـم است لـیـلـۀ مـیـلاد مـسـعـود امـام هـشـتـم اسـت نجمه ای خورشید و ماه و اختران پروانه ات نجـمه ای از بحـر موّاج ولا دُردانـه ات بوی گل نه بوی جنّت آید از ریحانه ات میزند یک بحر کوثر موج در پیمانه ات می وزد بر آسمان، نور خـدا از خانه ات یوسف زهرا نهاده سر به روی شانه ات جان قرآن، پارۀ تن بر رسول است این پسر نازنین فرزند زهـرای بتول است این پسر این نه یک طفل است، این فرمانده ملک قضاست رهـبر مُلک قضا و شافع روز جزاست خرّم از فیضش زمین و روشن از نورش فضاست هم پیامش دل فروز و هم کلامش جان فزاست روح قرآن جان احمد نور چشم مرتضاست این پناه بی پناهان قـبـلـۀ عالم رضاست این ولیّ حق وصیّ هـشـتم پـیـغـمـبر است هفت دریای ولایت را یـگـانه گـوهر است این پسر در بنـدگی کـار خـدائی می کند این پسر بر اهل عـالم کـبـریائی می کند این پسر از انس و جان مشکل گشائی می کند این پسر از آفـریـنـش دلـربـائی می کـند این پسر پـیـر خرد را راهنمائی می کند این پسر بر کلّ خـلـقت پیشوائی می کند در گـل رخسار او تـصویر احـمـد را ببین چـشـم بـگـشـا عـالـم آل مـحــمّـد را بـبـیـن ای مزارت خاتم و ملک جهان انگشتری ای گدای درگهت را بر سلاطین سروری میکند خورشید گردون را جمالت رهبری مشتری گردیده در بازار حُسنت مشتری در لـبـاس بـنـدگـی داری جـلال داوری گـنـبـد زرّیـن تـو کـرده زعـالـم دلـبـری رهــنــمـای آدم و روح و روان عــالــمـی ای نـثـار خــاک زوّار تـو جــان عـالــمـی مهـر تو گـنج خـدا و قلب ما ویـرانه ات روی تو شمع وجود و جان ما پروانه ات خلق عـالم تشنه کـام جام سـقّـا خـانه ات طایران سـدره را توفـیـق آب و دانه ات می کند خَـلقـت گـدائی بر در کاشانه ات شرمگین از مرحمت، هم خویش هم بیگانه ات زادۀ موسی امام هـشتـمین شمس الـشّموس جان مائی گرچه باشد مرقدت در شهر طوس اخـتـران آسـمـان شـمـع شب تـار تـوأند خوب رویان زمین گل های گلزار توأند صد چو یوسف با کلاف جان خریدار توأند شهـریـارانِ دو عـالم عـبـد دربـار توأند حوریان باغِ رضوان خـاک زوّار توأند بی پـنـاهـان جهان در ظـلّ دیـوار توأند انبـیا گـیرند قـبـرت را چو جان خود به بر گـاه در پـائـیـن پـا و گــاه در بــالای ســر لطف تو لطف خدا و بیت تو بیت خداست هر فقیر این جاست سائل، هر غنی این جا گداست هر چراغی در حریمت مشعل نورالهدی است خادم درگاه تو بر شهریـاران مقـتداست روز و شب جبریل را گرد رواقت این نداست وای بر آن کس که از این خاندان راهش جداست بوده حـقّ را مـتّـقّـی و زاهـد و عـابـد بسی بـی ولای تو خـدا راضی نگـردد از کـسی گر چه من سر تا بپا، پا تا به سر آلوده ام لحظه لحظه بر گـناه خویشتـن اَفزوده ام چهـره بر خاک قـدوم زائرانت سـوده ام تا ببوسـم تـربـتـت را راه ها پـیـمـوده ام دوستـدار آل عـصمت بـوده ام تا بوده ام در تمام عمر، جـز مـدح شما نـسروده ام عادت تو لطف و احسان، کار من جرم و گناه ای همه احسان؛ نگاهم کن نگاهم کن نگـاه ای همه وقف ثنایت طبع روح افزای من دین من آئین من دنیای من عـقـبـای من نـغـمـۀ من نـالـۀ من شـور من آوای من رهـبـر من هـادی من سید و مولای من کعبه و رکن و صفا و مروه و مسعای من آستـانـت در دو دنیـا جـنّـة الاعـلای من (میثم) سـر تا به پا غـرق گـنـاهـم یا رضا مهـر تو فـرداست تنها تکـیه گـاهم یا رضا |